In onze jeugd kunnen we elk uur van de dag volstrekt nieuwe, subjectieve of objectieve ervaringen beleven. Ons begripsvermogen is levendig, ons geheugen is scherp en onze herinneringen aan die tijd zijn, net als die aan een tijd van snelle en interessante reizen, ingewikkeld, veelvoudig en langdradig. Maar naarmate elk voorbijgaand jaar een deel van deze ervaring omzet in een automatische routine die we nauwelijks nog opmerken, vervagen de dagen en de weken in de herinnering tot een inhoudsloze eenheid en worden de jaren hol en storten ze ineen.
In youth we may have an absolutely new experience, subjective or objective, every hour of the day. Apprehension is vivid, retentiveness strong, and our recollections of that time, like those in a time spent in rapid and interesting travel, are of something intricate, multitudinous, and long-drawn-out. But as each passing year converts some of this experience into automatic routine which we hardly note at all, the days and the weeks smooth themselves out in recollection to a contentless unit, and the years grow hollow and collapse.
